Էսօր ուզում էի դուրս գալ տնից, գնալ մի տեղ, ուր մարդ չկա ու հանգստանալ... Նորից Վալին ասացի՝ արի մի քանի ժամով զբոսայգի գնանք, էն էլ դաս էր անում, չհամաձայնվեց: Հետո էլ ինքն էր ուզում գնալ, ես հավես չունեի: Արմենուհին եկավ երեկոյան, ահագին զրուցեցինք:
Էս շաբաթն ահավոր ծանր շաբաթ է լինելու երկուսիս համար էլ, հուսով եմ, որ ամեն ինչ լավ կընթանա:
Ինձ թվում էր՝ մի հոգու վիրավորել եմ: Պատրաստ էի ներողություն խնդրել, բայց ձգձգվեց, իսկ հետո զգացի, որ ճիշտ էի արել: Ուղղակի մարդ պիտի իր չափ ու սահմանն իմանա: Էդքան բան:
Էլի սկսել եմ հիասթափվել մարդկանցից: Մանավանդ, երբ սուտ են խոսում ու իրենց թվում է՝ իրենց կարելի է, խոսելս էլ չի գալիս: Լիզան ասում էր՝ ինչքան շատ մարդկանց եմ ճանաչում, էնքան շատ ժամանակ եմ ուզում անցկացնել շներիս հետ: Շուն եմ ուզում: Ափսոս սեփական տուն չունենք:
Առավոտ էլ տրամադրությունս ահավոր էր: Մամայի հետ էլ ջղայնացած խոսեցի, ապշեց: Վալը միանգամից նախատեց ինձ: Ճիշտ արեց: Չի կարելի ուրիշի պատճառով հարազատ մարդու վրա հերսը թափել, բայց ի՞նչ անեմ...
Պապան փորձում էր վերջնական որոշում կայացնել մի հարցի շուրջ: Ես իմ տեսակետը մամային հայտնել էի մի շաբաթ առաջ: Շատ զարմացա, որ մաման պապային հայտնեց այդ մասին: Ես չէի ուզում ասել. գիտեի, որ կվշտացնեմ նրան իմ տեսակետով: Բայց ինչ արած. երեխեքի կարծիքն էր ուզում իմանալ, մաման էլ ասաց: Որոշում կայացնողն ինքն է. իր ասածն օրենք է: Մի կողմից համամիտ եմ պապայի հետ, մյուս կողմից էլ ախր էդպես մինչև ե՞րբ:
No comments:
Post a Comment