Ափերիցս ահավոր դուրս եմ գալիս, երբ իմ ասածներն ուրիշ ձև են ընկալում, չափազանցնում ու հետո գալիս են ու ինձ բացատրում, թե ես ինչ նկատի ունեի: Արդեն փոշմանում եմ, որ մի բառ եմ ասել: Ուզում եմ չխոսել ընդհանրապես, որ սխալ չհասկանան, իրենց համար էլ հեշտ լինի, ինձ համար էլ. էդ ժամանակ ասում են՝ արհամարհում ես... Կրակն եմ ընկել...
Պապան ասում ա՝ ուշադրություն մի դարձրու: Ախր ո՞նց չդարձնեմ... չեմ կարում...
No comments:
Post a Comment