Էսօր գործի տեղը ժողով ունեինք, պիցցա-միցա էին բերել ու սպրայթ։ Մնում-մնում ասում էին՝ ինչի՞ չես խմում, խմի էլի։
-Հիմա չեմ ուզում,-ասում էի։
Էնքան ասեցին, որ էս քարտուղարուհին սկսեց կասկածել, թե՝ կարո՞ղ ա մի բան էն չի, նկատել ես ու չես ասում։ Ոչինչ էլ չէի նկատել, բայց նա սկսեց պիտանիության ժամկետը փնտրել, մեկ էլ բացականչեց՝ հլը նայեք-տեսեք, թե ինչ է գրված։ Բոլորն իրենց խմիչքների ժամկետներին նայեցին. 1993 թվին էր լրացել։ Մի վախ ու հիասթափություն ապրեցին, աննկարագրելի էր։ Հայ դասախոսներից մեկն էլ ոգևորվեց, թե՝ ես էլ ասում եմ՝ էս ինչ համ ա գալիս. մի բանի ժամկետը որ 20 տարի առաջ լրացած լինի, բա սենց կլինի, էլի։ Սկսեցին իրար մեղադրել, փնտրել, թե ով էր էդ Նոյի թվի խմիչքներն առել, էդպես էլ ժողովից բան չհասկացանք։